Polska leży w Europie, blisko innych państw, o których wiele ciekawego słyszymy, o których marzymy. Przecież to tak niedaleko i łatwo się tam dostać. Niejeden z nas marzy by zobaczyć Paryż, lecz na myśl o podroży w autokarze, lub cenie biletu lotniczego przechodzi chęć na wyjazd. A wcale tak być nie musi. Wystarczy zaplanować wyjazd kilka miesięcy wcześniej i w promocji zakupić wyjazd lub w opcji last minute. Paryż jest zwany tez miastem świateł. Przyświeca mu sztuka Francja jest ojczyzną sztuki, a Paryż to jej kultowa stolica. To tu powstały jedne z najsłynniejszych sztuk. To sukcesy paryskich wystaw, pokazów świadczą o sukcesie artystycznym. Przyświeca mu miłość. Paryż jest miastem miłości, to tu każda kochanka chciałaby spędzić romantyczny weekend. Przyświeca mu kultura Liczne muzea i wspaniała architektura. Paryż jest zatem miastem kochanków, miłośników sztuki, historii i jedzenia. Obowiązkowo należy przejść się nad Sekwaną, deptakami odciętymi dla ruchu samochodowego, położonymi nad samą rzeką. Spacerkiem można dojść do Canal St Martin i niczym filmowa Amelia puścić kaczki na wodzie.
Podczas pobytu w Paryżu skupiłam się na ludziach. Mój Paryż to coś więcej, niż znane budynki - to ludzie, których na co dzień nie zauważamy, goniąc za zabytkami. Czasem, podczas wyprawy, warto poświęcić 1 dzień i przystanąć by wtopić się w tłum mieszkańców. Nie pochłonęło mnie zwiedzanie miejsc znanych, o których przeczytasz w przewodnikach - poznanie takiego Paryża zajmuje niewiele czasu. Takie wakacje są nie dla mnie. Bardziej interesuje mnie „mieszanina ludzka”. Miasto europejskie, a na ulicy widzisz większość nacji afrykańskiej, arabskiej. Język uliczny odbiega daleko od czystego języka francuskiego, tu usłyszysz arabskie nawoływania, afrykańskie języki plemienne - ciągle spacerując po stolicy Europy czujesz się jak na międzynarodowym forum. Za to kocham Paryż, za różnorodność, za odmienność. Paryż jest jedną z wielkich metropolii, gdzie niesłychany przepych sąsiaduje z ubóstwem, zakochałam się w Paryżu za niełatwą integracje kultur, mój Paryż odbiega od tego pocztówkowego. Miasto to zasługuje na miano światowej stolicy, gdyż żyje tu wiele narodowości, Paryż jest podzielony na dzielnice, ma place i ulice, których nazwy jednoznacznie utożsamiają się z mniejszościami tu mieszkającymi - jest m.in. plac Warszawy, Itally, Stalingrad, dzielnica żydowska, ulica Amsterdam, Avenue Chin, ulice słynnych osobowości : Johna Kennedy, Nelsona Mandeli - każda narodowość znajdzie tu cząstkę swojego kraju.
W arabskiej dzielnicy wchodzę do sklepu - czuje się jak w Marrakeszu na targu - zapach przypraw orientalnych, kiście bananów, herbaty pakowane w papierowe torebki z arabskimi napisami i przewiązywane wstążkami, tony cukierków, kukurydzy, orzeszków ziemnych no i oczywiście napojów gazowanych, wśród których króluje Coca-Cola znana każdej kulturze. Przysiadam na ławeczce przy Chaps Elysee, rozmawiam z osobami, które przysiadają się, często są to osoby mieszkające w Paryżu, który nigdy nie jest tłem ich życia, Paryż zawsze jest na pierwszym planie, to on gra pierwsze skrzypce w życiu jego mieszkańców. Wysłuchuję opowieści samotnej młodej dziewczyny poszukującej uczucia - jak to w Paryżu można być samotnym? Otwieram szeroko oczy - w sumie jest jak wszędzie, a może ciężej znaleźć kogoś, każdy przybywa tu by nacieszyć się życiem, by wyjść do pubu, jednodniowe znajomości - to jest to czego tu jest pod dostatkiem. Przechodzący mężczyźni usiłują zamienić kilka slow, umówić się ze mną na kawę, nie jestem zainteresowana, podchodzi do mnie dziewczyna i mówi, żebym uważała, bo tu kobieta nie powinna sama spacerować ulicą, bo to sygnał dla mężczyzn, nie dobrze jest tez patrzeć prosto w twarz mężczyzn - przecież ja tylko patrzę, w europejskim mieście panują muzułmańskie obyczaje. Dostrzegam po drugiej stronie ulicy uboga żebraczkę, schylam się i rozmawiam z nią, siedzi pod butikiem Chanel, codziennie widzi światowe damy wychodzące z butiku z wielkimi torbami zakupów, a ona często w deszcz i zimę siedzi o głodzie nie mająca nic by się okryć. Nikt nie zwraca na nią uwagi. W ogrodach Louvre rozmawiam z Polakami mieszkającymi tu od kilku lat. Opowiadają mi o polskich miejscach w Paryżu, mamy tu kościoły, restauracje, biblioteki. By odczuć polskie klimaty Paryża polecają, by udać się na cmentarz Pere Lachaise i odwiedzić grób Chopina. Na cmentarzu tym, spoczywa milion ludzi, wśród nich wiele znakomitości m.in. Edith Piaf i legendarny wokalista zespołu The Doors Jim Morrison.
Podróże kształcą; czy oglądanie zabytków kształci, zapewne poznamy dzięki nim historie kraju, lecz zabytki mogę pooglądać na filmach, w książkach, mogę poświęcić im część mojej wyprawy, ale nie skupie się tylko na ich zwiedzaniu. Kształci przebywanie w innym środowisku, poznawanie mentalności innego kraju. Gdy wtopimy się w społeczeństwo poczujemy życie, które ciągle trwa, czas który biegnie tu innym rytmem. Podróżować to znaczy poznawać niezbadane, poznawać odmienne od codzienności, podróżować znaczy przybliżać coś co na co dzień jest nieznane. Paryż leży tak niedaleko Polski, razem jesteśmy w Europie, ale dzięki tej wycieczce zobaczyłam, jak bardzo odlegli jesteśmy kulturowo, polskie usposobienie do życia jest całkiem inne - brakuje nam tylko tolerancji.
Komentarze